Σειρὲς μακριὲς μὲ βράχια ἔχουνε φτειάξει χάσμα καὶ μέσ᾿ στὸ χάσμα ἀφρὸς καὶ κίτρινη ἄμμος· στὸ βάθος στέγες κόκκινες σὲ στενὴ ἀποβάθρα πλάι-πλάι, καὶ πέρα παλῃὸ ἐκκλησάκι· πάνω δρόμος μακρὺς πρὸς ἕναν ψηλό, ᾿σὰν πύργο, μύλο· παραπίσω στὸν ὁρίζοντα σταχτῆς ἀμμόλοφος μὲ τάφους δανικούς· ἐκεῖ δασάκι ἀπὸ φουντουκιὲς ποὺ στοιχειώνεται ἀπὸ φθινοπωρινοὺς συλλέκτες, ἀνθίζει/ καταπράσινο μέσ᾿ στὴν κατηφοριά. Το ποίημα ἀφηγεῖται τραγικὴν ἱστορίαν Ἄγγλου πολυπλάγκτου ναυαγοῦ, ὃς τέλος ἔθυσεν ἐν πατρίδι, ἀγαπητικῶς, ὅλην αὑτοῦ ὕπαρξιν. Ἠ ἀναθεωρηθεῖσα γ΄ ἔκδοσις πλέον μετὰ σχολίων, κατατοπιστικοῦ εἰκονικοῦ ὑλικοῦ, βριογραφικῶν τε καὶ ἐργογραφικῶν στοιχείων διὰ τὸν ποιητήν, καὶ πρωτοτύπου καταληκτικῆς ἑρμηνείας.