Η ιδέα του διανοητικού διαφθορέα αντικατοπτρίζεται τέλεια στο πρόσωπο του σατανικού Ιωάννη. Ο Ιωάννης δεν είναι ο πραγματικός Δον Ζουάν. Είναι ένας Δον Ζουάν προικισμένος με πνεύμα, με κυνικότητα και με μακιαβελική στον έρωτα στρατηγική. Κατανοεί τον ρόλο του γιατί κατέχει σχεδόν τον εαυτό του, κινείται μέσα στα πλαίσιά του και από αυτή τη σχέση της αυτογνωσίας του πηγάζει η ειρωνεία του για τον έρωτα. Η ειρωνεία δεν είναι σκοπός, είναι στάση. Ο Ιωάννης έχει σκοπό την εκπλήρωση της Στιγμής. Η Στιγμή είναι το παν. Ο πραγματικός Δον Ζουάν ζει μέσα σε μια φαιδρότητα γιατί δεν καταλαβαίνει ο ίδιος τον ρόλο του. Ο Ιωάννης ζει σε μια πνευματική ταραχή. Καταλαβαίνει συνεχώς τον ρόλο του. Εντούτοις είναι μόνος και αποτελεί μια τραγική δυσαρμονία με το περιβάλλον.
Η εκπλήρωση της στιγμής είναι η ένωσή του με το αντικείμενο. Το αντικείμενο περιέχει μια δυνατότητα επαναφοράς, και με την εκπλήρωση της Στιγμής το παιχνίδι θα μεταφερθεί στην αρχή του. Το θήλυ θα πάψει να είναι - θ΄ αρχίσει να υπάρχει. Ο Ιωάννης διαφθείρει την αμεσότητα εκείνη που απολιθώνει την Ύπαρξη. Δεν τραβάει απλώς, δεν μαγνητίζει το θύμα του. Έχει γνωρίσει τον εαυτό του τόσο, ώστε τίποτα δεν θα μπορούσε να του αντισταθεί.