Ίσως δεν ονειρεύτηκες το κιόσκι των χαρίτων με τα πλοκάμια του κισσού ζωσμένο ολογυράθε κισσό κι αγράμπελη άφθονα να κρέμαντ’ απ’ τα πλάγια και κάποια φίδια ακίνδυνα πλεγμένα αλυσίδες σ’ ολόγυμνα τα σώματα ανάλαφρων παρθένων που ησυχάζουν ενωρίς που τριγυρνούν τη νύχτα πανέμορφα, γλυκύτατα, με συνοδεία τις μούσες που πέφτουνε στη θάλασσα σα χαρωπές νυφίτσες... Παρθένες νεανίζουσες με βλέφαρα ελαφρά μ’ αγαλματένια τα κορμιά, με αρμονικά τα στήθια με περιδέραια χρυσά, με λούλουδα στις χαίτες που με θωρούν από μακριά χωρίς να πλησιάζουν. Μόνο μου στέλνουν κάποτε κάποια γλυκιά παιδούλα –δούλη είν’ της Ναυσικάς, της Θάλειας, της Κλειώς– μ’ ένα κανάτι από κρασί που ρέει την εσπέρα κι ένα κροντήρι στα πλευρά πιασμένο απ’ τον αγκώνα.