Στη μέση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και της μαζικής ανεργίας στη δεκαετία του 1930, η Ελίζα αγωνίζεται για την ύπαρξή της. Ως νέα γυναίκα, αποφασισμένη να μην το βάλει κάτω, ελπίζει για ένα κομμάτι ευτυχίας· για ένα πολύ μικρό κομμάτι, δε θέλει περισσότερα. Αυτό που μπαίνει εμπόδιο στο δρόμο της είναι ένας γραφειοκρατικός φαύλος κύκλος: για να μπορέσει να εργαστεί, χρειάζεται άδεια εργασίας. Για να την πάρει, χρειάζεται χρήματα. Αλλά για να βγάλει χρήματα, χρειάζεται εργασία. Χωρίς δικό της εισόδημα δεν έχει καμία πιθανότητα για μια έντιμη και ενάρετη ζωή. Με τον τρόπο αυτόν, πέφτει σε μια καταστροφική δίνη εξαρτήσεων… Προσφέρει το σώμα της στο Ινστιτούτο Ανατομίας προς πώληση. Ανεπιτυχώς, επειδή τα πτώματα αφθονούν αυτές τις δύσκολες εποχές. Στο τέλος, η Ελίζα χάνει διαδοχικά τους τρεις πυλώνες της ζωής “Πίστη”, “Αγάπη”, “Ελπίδα”, εξαιτίας της εξαθλίωσης που υφίσταται από τη γραφειοκρατία, μέσα σε μια κοινωνία που προτιμά να περιθωριοποιεί τα άτομα, αντί να θέτει υπό αμφισβήτηση την ιδέα του Δίκαιου και της Δικαιοσύνης. Το Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα –αυτή η μικρή κωμωδία, αυτή η μεγάλη τραγωδία– που δικαίως φέρει τον υπότιτλο «Ένας μικρός χορός θανάτου σε πέντε εικόνες», παρ’ ότι γράφτηκε το 1932, θα μπορούσε να παίζεται παγκοσμίως οπουδήποτε, οποτεδήποτε, οσοδήποτε, καθώς απεικονίζει τις συνθήκες που επικρατούν όλες τις εποχές!