Η αφηγήτρια της ιστορίας ονειρεύεται έπιπλα που ζωντανεύουν, γυαλιστερά πλακάκια στο πάτωμα που ακολουθούν μια αλλόκοτη γραμματική ή μια βιβλιοθήκη που μπορεί να φορέσει σαν να ήταν ποδιά. Έχει εμμονή με τον τρόπο με τον οποίο τα πράγματα βγαίνουν από τη συνθήκη τους, διεκδικούν προσωπικότητες και μυστικά κίνητρα. Ζει σε μια ψυχιατρική μονάδα προσωρινής εγκατάστασης για νέους στην Κοπεγχάγη και εξασκείται σε καθημερινές ρουτίνες που έχουν την επείγουσα φύση της επιβίωσης (καθαρίζει καρότα, πίνει χυμό δαμάσκηνο, ακούει μέσα από τους λεπτούς τοίχους). Στη διάρκεια ενός ζεστού καλοκαιριού, η ανώνυμη αφηγήτρια ξετυλίγει τις ζωές μιας παρέας νέων που ζουν στον πέμπτο όροφο της μονάδας προσπαθώντας να μάθουν όχι μόνο πώς να πλοηγούνται στον λαβύρινθο του ψυχιατρικού συστήματος, αλλά και πώς να ζουν μια «κανονική» ζωή. Η πρόζα της Γκράμπολ απαιτεί από τον αναγνώστη να επιβραδύνει, να είναι μόλις ένα βήμα πίσω της καθώς εκείνη αποτυπώνει τη δική της σοφία. Η συγγραφέας ασκεί κριτική στην ιδρυματοποίηση και επιχειρεί μια επιτακτική αναπροσαρμογή της γλώσσας και της αντίληψης για τη θεραπεία, με ειλικρινείς, ηχηρές απόψεις περί του ψυχιατρικού συστήματος και των νέων που προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους.