Το Μυθολογικόν Συντίπα [= Σιντίπα] του φιλοσόφου (δηλ. Βιβλίο με περιεχόμενο πλασματικό/παραμυθικό για τον φιλόσοφο Σιντίπα) ήταν ένα από τα πιο αγαπητά «αναγνώσματα του νέου ελληνισμού», δηλαδή ένα «νεοελληνικό λαϊκό λογοτεχνικό έντυπο» που γνώρισε πολλές εκδόσεις και ενδιαφέρουσες γραπτές και προφορικές «τύχες» από τις αρχές του 18ου αι. ως και τον Μεσοπόλεμο του 20ού αι. Όντας η τελευταία χρονικά ελληνόγλωσση εκφορά του λεγόμενου (Βιβλίου του) Σιντίπα (ενός παλιότερου «Διεθνούς Βιβλίου» με ανατολίτικες -μάλλον μεσανατολικές/περσικές- απαρχές, αλλά και με τμήμα του διηγηματικού υλικού γνωστό, κάποτε, και σε ευρύτερο γεωγραφικό χώρο, από την Κεντρική Ασία ως και τον ελληνιστικό και ελληνορωμαϊκό κόσμο), το πεζό αφήγημα αποτελεί έναν πρώιμο συνδυασμό αυλικού θρίλερ, «καθρέπτη ηγεμόνων» και «χρηστοήθειας», που απαρτίζεται από μια «διήγηση-πλαίσιο» και από εγκιβωτισμένες ερωτικές και περιπετειώδεις ιστορίες, που οι περισσότερές τους διερευνούν διδακτικά, συχνά όμως και ασυνήθιστα, τολμηρά ή και σκαμπρόζικα, μια πλατιά γκάμα σχέσεων των δύο φύλων. Κατά τα άλλα, το Μυθολογικόν Σιντίπα του φιλοσόφου είναι ένα («συμβιβαστικό» μα και «συμβιβασμένο», γλωσσικά) καταστάλαγμα μιας πλουσιότατης ελληνόγλωσσης χειρόγραφης μεταφραστικής και διασκευαστικής παράδοσης που φαίνεται να είχε ξεκινήσει από τη Μελιτηνή της πολυεθνικής (και πολυπολιτισμικής) Μικρασίας στα τέλη του 11ου αι. και είχε παράλληλά της σε όλη τη Μέση και Εγγύς Ανατολή και την Ευρώπη του μέσου και ύστερου Μεσαίωνα και των πρώτων αιώνων των Νεότερων Χρόνων. Επικεντρωμένο στην πρώτη φιλολογική-«χρηστική» έκδοση του «μυθιστορήματος» αυτού, το βιβλίο του ΙΝΣ, επιμελημένο από τον Γ. Κεχαγιόγλου και εφοδιασμένο με πλούσια εικονογράφηση, προσφέρει επίσης εκτενή Εισαγωγή, αναλυτικό Γλωσσάρι, Επιλογή βιβλιογραφίας, καθώς και Επίμετρα που επιτρέπουν μιαν αρκετά συμπεριληπτική εποπτεία περιεχομένου, γλώσσας και εκφραστικού ύφους των προγενέστερων ελληνόγλωσσων εκφορών του Σιντίπα και μιας συλλογής «μύθων» (ζώων, ανθρώπων και άλλων όντων) που συνδέθηκαν με τον πρώτο γνωστό μεταφραστή του Σιντίπα στα λόγια ελληνικά, τον «γραμματικό» Μιχαήλ Ανδρεόπουλο. Το βιβλίο είναι το δέκατο έκτο της σειράς του ΙΝΣ «Παλιότερα Κείμενα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», με επόπτες τους A. van Gemert (2009-2017) και Γ. Κεχαγιόγλου (2009 κ.ε.). Η σειρά έχει σκοπό τη γνωριμία του μη εξειδικευμένου κοινού με τη λογοτεχνία των παλιότερων περιόδων μέσα από εύχρηστες και αξιόπιστες επιστημονικά εκδόσεις, που απαλλάσσουν από την ανάγκη καταφυγής σε πολλά πρόσθετα βοηθήματα. Προπομπό αποτέλεσε το εισαγωγικό βιβλίο Από τον ύστερο Μεσαίωνα ως τον 18ο αιώνα. Εισαγωγή στα παλιότερα κείμενα της νεοελληνικής λογοτεχνίας (2009, και ανατυπώσεις), ενώ η σειρά περιλαμβάνει ήδη τις εξής εκδόσεις κειμένων (2010-2023): Η κακοπαντρεμένη· Ο κατής και ο μποντικός· Πτωχολέων· Ανακάλημα της Κωνσταντινόπολης· Ο έπαινος των γυναικών· Μαρίνος Φαλιέρος, Λόγοι διδακτικοί του πατρός προς τον υιόν· Μανόλης Σκλάβος, Της Κρήτης ο χαλασμός· Εμμανουήλ/Μανόλης Λιμενίτης, Το θανατικόν της Ρόδου· Η Βοσκοπούλα· Καταλόγια (Στίχοι περί έρωτος αγάπης)· Πανουργίαι υψηλόταται του Μπερτόλδου· Γιούστος Γλυκός, Πένθος θανάτου· Ιμπέριος και Μαργαρόνα· Καλλίμαχος και Χρυσορρόη· Βέλθανδρος και Χρυσάντζα.