«Μία μέρα πρόσφερε τη ζωή, μια άλλη χάριζε τον θάνατο», αναφέρεται σε κάποια από τις γραμμές που υφαίνουν αυτήν την ιστορία και κάτι τέτοιο μοιάζει με ανατροπή μόνο υπό το σκιόφως της λήθης της εξατομίκευσης της ζωής, όχι δε, στο φως του κάθε προσωπικού βίου ως κάτι το πανανθρώπινο, εκεί που υπάρχει συντονισμός με τη συχνότητα μιας σκληρής ή εύκολης, πάντως ατομικής, καθημερινότητας και όχι στα κύματα της Κοινωνίας, όπου η θυσία σε ξανοίγει στην υφήλιο...